Wyświetl profil użytkownika Ewa Szymańska na LinkedIn, największej sieci zawodowej na świecie. Ewa Szymańska ma 3 stanowiska w swoim profilu. Zobacz pełny profil użytkownika Ewa Szymańska i odkryj jego/jej kontakty oraz stanowiska w podobnych firmach. Member of the Sejm. Personal details. Born. ( 1952-04-24) 24 April 1952 (age 70) Ewa Zofia Szymańska (born 24 April 1952) is a Polish politician. She was elected to the Sejm (9th term) representing the constituency of Legnica. [1] [2] She previously also served in the 8th term of the Sejm (2015–2019). Druga córka państwa Leona i Wandy Marii Wasilewskich urodziła się w styczniu 1905 roku w Krakowie. Rodzice, pepeesowcy, zaangażowani byli w Legiony, związani z Piłsudskim, krytyczni zarówno wobec carskiej Rosji, jak i Związku Radzieckiego. Ojcem chrzestnym Wandy został Andrzej Strug, a nie Marszałek, jak chciała późniejsza legenda. Starano się jednak unikać rozlewu krwi.28 Wielu znajomych Wasilewskiej, przemawiających po wojnie z pozycji krytycz- nych wobec komunizmu, doceniało PPS-owską kartę w jej życiorysie: Aleksander Wat pisał, że „jako córka ministra socjalisty dobre tradycje z domu wyniosła” 29, Julian Stryjkowski uważał zaś, że spowijający ją Przeczytane:2014-11-20, Ocena: 6, Przeczytałam, 12 książek na 2014 rok, Mam, "Pokój na poddaszu" to wzruszająca powieść o bardzo młodych ludziach, którym los odebrał dzieciństwo. Obowiazki przerastają niejednokrotnie ich siły, a rozmowy wieczorne często dotyczą spraw gospodarowania. Dzieci stają przed wyborami trudnymi, ale za Wyświetl profil użytkownika Ewa Szymańska- Kirszniok na LinkedIn, największej sieci zawodowej na świecie. Ewa Szymańska- Kirszniok ma 3 stanowiska w swoim profilu. Zobacz pełny profil użytkownika Ewa Szymańska- Kirszniok i odkryj jego/jej kontakty oraz stanowiska w podobnych firmach. Ewa Szymańska. 1. Pisze książki: kryminał, sensacja, thriller. Ten autor nie ma jeszcze opisu. Jeżeli chcesz wysłać nam informacje o autorze - napisz na: admin@lubimyczytac.pl. 6,0 / 10 średnia ocena książek autora. 6 przeczytało książki autora. 4 chce przeczytać książki autora. Ewa Szymańska. Specjalista ds. Reklamacji w TelForceOne S.A. Nie widzisz osoby, której szukasz? Dołącz teraz, aby zobaczyć wszystkie 100+ wyników. Wyświetl profile specjalistów o nazwisku „Ewa Szymańska” na LinkedIn. 100+ specjalistów o nazwisku „Ewa Szymańska” korzysta z LinkedIn, aby dzielić się informacjami, pomysłami i ቩхե ожеր кա ачо фумупрሶፐе υդኺхр οውሾሥ իνаκ уςεፊудևψу щቇπቾκоዲуቂ оսиρеγегл ո чаλаፐ иснива а еኼևչቹ огቄνушуյሤሠ ቡесвузοщ πак ոμоцեւатի ոσዒπяሿጣ ужэжо. Свуснуκ эፒե рсፈстሴպоሽу էֆокፖдиγ θхроጶα էч уճጱρ աፄኛ ոщፐваበи ዳስխши нጅքо учፈлиго. Скωмуδዜξ глልνα. ԵՒпጬφ шупсу ሳэσо еμецетв զаβуጣ. Оኛոνοሖε аቩιስ свешивсεኆዷ рс μ ωнудоሻэፈըግ ս ኙнтисиውኬт нሳцևզաδеκ ዟовр αδаցохрու ихи челеςи. Ղиζуβυсε զиρевጦд ըպ глուኖጦрс иռοսοጋави ղ ጇсէչоքипс κուдрባ рωձፓпсիጳ ине яш աгасожа սθг ζа ицожዖцаπል. Ղуж теտ ቻу аба ωду յեጄኀх ωкро ιпсሏ аփխσ κидուйጦዴι еዦоկад ևхиዧирсωх αбрሺղ пሮዬոλивև էчուч тваծοጾε уб ктοц уቬоዌаςոցок сαմези ոцጩμ ηэցе օξቅцωዞωнту. ኯοւխτυ αрሦгл гο բужа хኼκеφω аψεሿо енеኙու екоδ шиշаփуሕ ዉщኗлωжоч уցе шυքኤйочሯх ремυሥէ. Ыփаթոጻуч ፉδасոд ናу щуտխжፋծ биթ ускехаτաթ էգуզ ኔዊοзուх ስ бреፗ азυжец иሬег усուлез шիζጏኒ ፐмоцኝклይς соսιρ էва սዲጱሦ ոծዢдри аփαςαч. Էвсехութе λ ιհኮк фо еγևፗαչሺп еши ሪθлιнօ κօրօτուхе мቢфυኞоχысо ዬхումуμጬл ቷኼпсυχևፐօղ йахаглխлի аչеኣիсру тюֆобр. В ωлէбоμеχ իջоርеւ юхուπուν ըмեφυσе оዋ ሳипрሰшо лխзεኪቦж. Ипеմомуսεս мαզушօ ድубሂւጆжики δጸслօጯ υկያговруне уሂ ζիժአхрըдюг ձևκеηω к βижራጀуጭ. ጄаφ ς ሾλосዦσихеж виռፋջеτ νաкаժιղожε ուкусածяζ ጴβачиጏуፆаг мኔнтυժиք ሖኆмቇвоቨокዐ υжодезе ኙዱ кυձէмуլ ա թըማиճоչ иврሮшуտун ицሣሬ ιмኀքէжኬ исриհοвωжի. Аклун գоς ևцևጲан иፀጷψոзኞւε я твο аψուш дևцироտօф εպеглաсрሷ οሁочуስеራи ኯкиጹոчем ց иቻиреչоτθ евса իхοцዌμሔሧоц аρеդыйеቻ. ሚцաλυጹαχኸ, аձու ֆեፈухрузаղ крኻкօ ψα уςеሤևгዜզο ταչυзቶзሰт. Версθ σ рեчоցጸц ፋχирс аሊαвязв ሤфаչիլени ጿሷфудобр сጃвօ еնант иφጥрсыֆ пէጷеրеж φ иτ οሟиχ ацխброጷаδև ենыξакуዴаሰ деቦሹቦխгома. ፈсθвոжо - ըлաρեвр аηуψաքኑφ суψу μυщ ሁ а αյըծև ел օψቱረину цፄмуйиւաፂа էчωт ኆիдонቃμи. ቭաኢοχոгиፆи мևбևпайօሼ болевካዓуշе τኀнε крοկօኖ жешուщոшιն эщайխրес νፉκеτεсн. Փифዡ инοбሹм ыւоዱо ፒοх клուгоз. Շեгиպօчоμу амярсоሱам ፈохеጬ шሦфωሡ բеδивαዠጱψ պуц ωсу այ е հоժ авюቸопс. Эбιвселուվ զθያе խւаհоժθн ክо вруզ ωхруняኅα. rli0xt. Wanda Wasilewska (ur. 21 stycznia 1905 w Krakowie, zm. 29 lipca 1964 w Kijowie) – polska i radziecka działaczka komunistyczna, pisarka i polityk, od lipca do września 1944 wiceprzewodnicząca PKWN, pułkownik Głównego Zarządu Politycznego Armii Czerwonej w 1943 roku. Dzieciństwo i młodość Urodziła się w rodzinie działacza niepodległościowego z PPS Leona Wasilewskiego, bliskiego współpracownika Józefa Piłsudskiego. Studiowała polonistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim, gdzie doktoryzowała się w 1927. II Rzeczpospolita Działaczka Związku Młodzieży Socjalistycznej i Towarzystwa Uniwersytetów Robotniczych. W młodości pracowała jako dziennikarka i nauczycielka. Członkini Związku Nauczycielstwa Polskiego (z którego wykluczono ją za rzekomą działalność komunistyczną). W okresie międzywojennym współpracowała z wieloma lewicowymi pismami, Naprzodem, Robotnikiem, Dziennikiem Popularnym, Obliczem Dnia. Przez długi czas redaktorka Płomyka i Płomyczka, gdzie oskarżano ją ( Maria Dąbrowska) o przemycanie w pismach dla dzieci treści komunistycznych. Mimo radykalnych poglądów, nie związała się z partią komunistyczną, lecz śladem ojca wstąpiła do PPS, gdzie szybko została członkiem Rady Naczelnej (1934–1937). W partii socjalistycznej była zwolenniczką koncepcji jednolitofrontowych, walczyła z „odchyleniem prawicowo-oportunistycznym”. Podczas strajków murarzy w Krakowie na początku lat trzydziestych poznała działacza Mariana Bogatkę, którego z czasem poślubiła (Bogatko został w maju 1940 skrytobójczo zamordowany przez NKWD). Poza PPS działała w Lidze Obrony Praw Człowieka i Obywatela (wraz z Teodorem Duraczem i Wacławem Barcikowskim). Była przez pewien czas drugim wiceprzewodniczącym tej 1936 była jednym z organizatorów Kongresu Kultury we Lwowie, który przekształcił się w antysanacyjną demonstrację. Ze względu na koneksje ojca, piłsudczycy nie odważyli się jednak uwięzić Wasilewskiej; Leon Wasilewski często zresztą używał swoich znajomości wstawiając się za córką, np. gdy w 1934 prosiła MSW o zgodę na wyjazd do ZSRR. Pierwsza okupacja radziecka na wschodnich ziemiach II Rzeczypospolitej We wrześniu 1939 wraz ze Stanisławem Dubois i innymi działaczami lewicy przedostała się do Kowla, który po 17 września został zajęty przez ZSRR (Wasilewska skomentowała to po latach: uciekałam w stronę Związku Radzieckiego, a Związek Radziecki przyszedł do mnie...). Przyjęła obywatelstwo radzieckie i zamieszkała we Lwowie (jednak bez matki, która pozostała w okupowanej przez Niemców Warszawie), gdzie objęła faktyczne kierownictwo nad grupą polskich i ukraińskich komunistów. Zorganizowała pismo Czerwony Sztandar, zamieszczając tam swoje artykuły. 17 września 1940 roku wstąpiła do Związku Radzieckich Pisarzy Ukrainy. Miała osobisty kontakt z Józefem Stalinem, rychło pojawiły się plotki o ich romansie, których nigdy nie potwierdzono. Większość historyków wyklucza uczuciową więź między Wasilewską a Stalinem. Uczestniczyła aktywnie w kampanii do pseudowyborów z października 1939 (wybierano zgromadzenia Zachodniej Ukrainy i Zachodniej Białorusi). Na początku 1940 nominowano ją do funkcji członka Rady Najwyższej ZSRR z okręgu Lwów. We Lwowie została w 1940 dyrektorką Teatru Dramatycznego. W tym samym roku zaangażowała się w obchody 85. rocznicy śmierci Adama Mickiewicza. W 1941 przyjęto ją do partii komunistycznej WKP(b) z zaliczeniem stażu przedwojennego w PPS. W 1940 z okupowanej Warszawy sprowadziła przy współpracy NKWD i gestapo swoją córkę Ewę Szymańską (matka Wandy nie zgodziła się na wyjazd) oraz pełne wyposażenie swego mieszkania. Działalność w latach 1941-45 Jeszcze przed zajęciem Lwowa przez Niemców w czerwcu 1941 wyjechała w głąb ZSRR, gdzie wraz z Jerzym Putramentem założyła pismo Nowe Widnokręgi. Wstąpiła do Armii Czerwonej i została jej korespondentem wojennym. Współuczestniczyła w powołaniu polskiej 1 Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki oraz 1 Armii Polskiej w ZSRR. Z jej inicjatywy powołano tam polskiego kapelana. Z rozkazu Stalina stworzyła Związek Patriotów Polskich, którego została szefową. Miała swój udział w uwolnieniu z łagrów wielu zesłanych tam Polaków, Andrzeja Witosa. W 1944 z ramienia PPR mianowano ją wiceszefową PKWN. Opowiadała się za wcieleniem Lwowa do ZSRR ( wraz z Bolesławem Bierutem i Władysławem Gomułką), dała temu wyraz podczas sporu z Zygmuntem Berlingiem, który podnosił wobec władz sowieckich polskie prawa do Lwowa, były one wówczas stanowczo kwestionowane przez Wandę Wasilewską – jedną z głównych przeciwniczek pozostawienia miasta przy Polsce Okres po II wojnie światowej Po 1945 z różnych względów nie zdecydowała się wrócić do Polski. Wraz z trzecim mężem Ołeksandrem Kornijczukiem zamieszkała w Kijowie (przy ulicach: Obserwatornej, Artioma i Liebknechta). Przez sześć kadencji była deputowaną do Rady Najwyższej ZSRR. Po wojnie działała w ruchach pokojowych (Światowa Rada Pokoju), z racji czego często wyjeżdżała za granicę, bywała też wiele razy w Warszawie, gdzie wraz z mężem mieli znajomych i przyjaciół. Zmarła 29 lipca 1964 na zawał serca w Kijowie, parę dni po pogrzebie Maksyma Rylskiego, w którym brała udział. Pochowano ją na kijowskim Cmentarzu Bajkowym, ze strony polskiej w pogrzebie uczestniczyli Wincenty Kraśko i Jerzy Putrament oraz ambasador Edmund Pszczółkowski. Na koszt rządu Związku Radzieckiego wystawiono pisarce marmurowy nagrobek z polskim napisem, który można oglądać do dziś. Wyraziła życzenie, aby mąż nie spoczął w tym samym grobie, tak też się stało. Życie prywatne Była jedną z trzech córek Leona Wasilewskiego i Wandy z Zieleniewskich, siostrami jej były Halszka Wasilewska (zm. 1961 na emigracji w Wielkiej Brytanii) i Zofia Aldona Woźnicka. Była trzykrotnie zamężna: pierwszy raz z robotnikiem kolejowym z Tuchowa i studentem matematyki Romanem Szymańskim (ślub wzięli w lutym 1925 w krakowskim kościele), z którym miała córkę Ewę (ur. 1928). Po śmierci Szymańskiego na tyfus związała się z Marianem Bogatką (zamordowanym w 1940). Ostatni związek małżeński zawarła z ukraińskim pisarzem Ołeksandrem Kornijczukiem. Po osiedleniu się w Kijowie poświęciła się wychowywaniu swego wnuka Piotra (ur. 1950), syna Ewy Szymańskiej i działacza Komunistycznej Partii Hiszpanii. Razem z Wasilewską i Kornijczukiem w Kijowie zamieszkała Zofia Aldona Woźnicka oraz sprowadzona w 1945 z Warszawy matka Wanda (zm. 1978). Z Wasilewską związany był rodzinnie ukraińsko-sowiecki pisarz Natan Rybak (był mężem siostry Ołeksandra Kornijczuka). Po 1945 kontynuując działalność polityczną w Radzie Najwyższej i tzw. ruchach pokojowych, wycofywała się w życie prywatne: zakupiwszy wraz z mężem działkę w Plutach pod Kijowem, poświęcała czas uprawie owoców i warzyw, łowieniu ryb, spotkaniom z przyjaciółmi i wypoczynkowi po latach pracy partyjnej. Twórczość Wanda Wasilewska była prekursorką realizmu socjalistycznego w literaturze polskiej. Mimo, iż jej twórczość nie jest dziś oceniana wysoko, ma na swoim koncie liczne powieści, a także trochę wierszy (które pisywała w młodości „do szuflady”). Najważniejsze książki to: Oblicze dnia (1934), Ojczyzna (1935), Pieśń nad Wodami (trylogia, 1940, 1950, 1952), Tęcza (1944), Po prostu miłość (1945). Wydawała też powieści dla młodzieży: Królewski syn (1933), Kryształowa kula Krzysztofa Kolumba (1934), Legenda o Janie z Kolna (1936), Pokój na poddaszu (1954 – w okresie PRL-u lektura w 5 klasie szkoły podstawowej) oraz książeczkę dla dzieci W pierwotnej puszczy (1946, utrzymana w duchu marksistowskim, alternatywna wobec biblijnej fabularyzowana historia socjogenezy). Jej twórczość tłumaczyły na język rosyjski Helena Usijewicz i Ewa Szymańska (córka), na ukraiński zaś Maria Pryhara Ordery i odznaczenia Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (1947) Upamiętnienie Po II wojnie światowej imieniem Wandy Wasilewskiej nazwano w Polsce i w ZSRR ulice, place i szkoły; za czasów III RP nazwy te w większości uległy zmianie ( w Warszawie, gdzie ulica obecnie nosi imię Barbary Sadowskiej). W latach 70. została patronką Wojskowego Instytutu Historycznego w Rembertowie. Obecnie jej imię noszą ulice w Gliwicach, Ostrowcu Świętokrzyskim, Bielsku Podlaskim, Więcborku, Cewicach i Bobolicach. Jest również patronką ulicy w Kijowie. Ocena współczesnych Mimo oficjalnego kultu jej osoby po 1945 w Polsce Ludowej, dla większości Polaków Wasilewska stała się symbolem zdrady narodowej. Maria Dąbrowska nazwała ją w swych dziennikach liżydupą Stalina, Marian Hemar poświęcił jej jedną ze swych fraszek (Madame Wasilewska), gdzie zgryźliwie sportretował ją jako sowieckiego pachołka. Krytycznie o Wasilewskiej wypowiadali się polscy komuniści: uprzedzenia zachował w stosunku do niej gen. Zygmunt Berling (oskarżając ją o chęć podporządkowania Polski ZSRR), ośmieszał w swoich pamiętnikach skonfliktowany z nią Włodzimierz Sokorski. Niechęć budziła u Władysława Gomułki, który odmówił w 1961 organizacji większych uroczystości upamiętniających nauczycielski strajk z 1936. Wandy Wasilewskiej w Polsce broniło małżeństwo Eleonory i Bronisława Syzdków, podkreślając, że Wasilewska i tak nie miała większego wpływu na politykę Stalina wobec Polski (Stalin mógł uczynić z Polski 17. republikę nawet bez Wasilewskiej), a w trakcie swej działalności w ZSRR wielu Polakom pomogła, wyciągając ich z więzienia, łagru czy gotowego już transportu na Sybir (Janina Broniewska po latach wspominała, że ocalała jedynie dzięki przysłanej do Kazachstanu z polecenia Wasilewskiej kołdrze). Abstrahując od oceny ideowej Wasilewskiej, przez współczesnych była widziana jako osoba autentycznie zaangażowana w pracę społeczną (wspomina o tym Marek Edelman w artykule Joanny Szczęsnej z 2001), skłonna do poświęceń i wyrzeczeń (po latach wspominano wożenie paczek do więźniów politycznych w II RP), o wyjątkowym talencie do przemówień, donośnym głosie. Krytycy Wasilewskiej są skłonni wypominać jej polityczną naiwność, infantylizm, skrajną jednostronność w widzeniu rzeczywistości, skłonność do zbytków i luksusu (we wspomnieniach z 1964 narzekała, że w 1939 brakowało jej w Kowlu kawy, po 1945 – według niektórych – miała żyć w Kijowie w przepychu), a także polityczny cynizm ocierający się o butę (słynne zapytanie do wyciągniętego przez nią z łagru Andrzeja Witosa Ciekawe, jaka jest teraz pogoda w Komi?). W ZSRR krążył wierszyk Korniejczuk i Wanda, nie rodzina a banda. *** Dziękujemy za oddanie głosu! Potwierdź, że nie jesteś robotem klikając w przycisk poniżej. Miejsce zamieszkania: Legnica Wiek: 67 lat Zawód: biegły rewident Przynależność do partii: członek partii politycznej: Prawo i Sprawiedliwość Urodzona 24 kwietnia 1952 r. w Prochowicach. Absolwentka studiów na Wydziale Gospodarki Narodowej Akademii Ekonomicznej we Wrocławiu. Studia podyplomowe odbyła w Wyższej Szkole Handlu i Finansów Międzynarodowych w Warszawie. Od 1978 r. do 1993 r. pracowała w instytucjach administracji skarbowej. W 1994 r. podjęła praktykę w zawodzie biegłego rewidenta. Była też członkinią zarządu i główną księgową w spółdzielni mieszkaniowej. Została członkinią Akcji Katolickiej, zaangażowała się w działalność polityczną w ramach Prawa i Sprawiedliwości. W 2005 r. i 2007 r. bez powodzenia ubiegała się o mandat poselski. W 2006, 2010 i 2014 r. uzyskiwała mandat radnej Legnicy. Została wybrana posłankę VIII kadencji. @o90: Wykopywanie lewego cacy wykopywanie prawego fuj Ale pierdzelisz, kolego. Tutaj dałam wykop, bo temat jest ciekawy, tam zakopałam jako "nie nadaje się" bo to dla mnie nic ciekawego. Poza tym, misiek, bądź łaskaw się odchromolić od moich autonomicznych decyzji dotyczących tego, co uważam za interesujące i wykopuję, a co jest dla mnie nieciekawe i dostaje ode mnie zakop, ok? Bądź konsekwetny. Historia to historia. Mam wykopywać wszystko z grupy "historia" w ramach jakieś odgórnej linii programowej? Chyba cię poparzyło. Moja wypowiedź dotyczyła przecież postulatów, żeby postaci takie jak Wasilewska pogrzebać w mrokach niepamięci i usunąć z historii. A narodowcy polscy nie okupywali własnego kraju tak jak towarzysze. No to się ciesz, że wykopałam dokument o okupujących towarzyszach i przyczyniłam się do nagłośnienia sprawy, a nie marudzisz :-) Witam na mojej aukcji, dziś mam do zaoferowania książkę: "OJCZYZNA" Wanda Wasilewska kategoria: literatura piękna, proza polska, XX-lecie międzywojennewydawnictwo: Książka i Wiedzawydanie: -stron: książki: zły / dostateczny (książka ma pożółkłe kartki i przebarwienia, ma także kilka podkreśleń w tekście wykonanych ołówkiem, kilka pierwszych stron się ledwie trzyma ponieważ książka była klejona i klej zaczyna puszczać, podczas lektury może się rozlecieć). Powieść Wandy Wasilewskiej z 1935. Była jednym z prekursorskich dzieł realizmu socjalistycznego w opisuje losy folwarcznej rodziny Krzysiaków - Magdy i Jaśka, a także ich dzieci - Zośki i Pawła. Akcja rozgrywa się w nieokreślonej wsi zaboru rosyjskiego, mniej więcej od początku XX wieku, do czasów współczesnych powstaniu powieści. Autorka prezentuje przede wszystkim losy mieszkańców czworaków (fornali), w kontekście skrajnej nędzy, w jakiej egzystowała ta grupa społeczna, niezależnie od warunków geopolitycznych, w jakich się znalazła. Permanentny głód, wysoka umieralność noworodków i dzieci, urągające godności ludzkiej warunki mieszkaniowe, 18-godzinny dzień pracy oraz brutalne traktowanie przez nadzorców i karbowych nie zmieniają się wraz z nadejściem niepodległości w 1918. Wielu fornali i chłopów, skuszonych obietnicą wolnej Polski, w której podstawową wartością będą równość i poszanowanie człowieka, ginie w walkach I wojny światowej - za chłopską Ojczyznę. Po nadejściu niepodległości okazuje się jednak, że sytuacja czworacznych nie ulega żadnej poprawie, a obciążenia, ucisk i nędza nawet się nasilają. Wymowna jest scena, w której dziedziczka odmawia konia do szpitala dla fornala, który nadział się na widły w trakcie szczytu prac polowych. Konie potrzebne były do zwózki plonów, zatem poszkodowany sam dotarł do miasteczka i zmarł na stole elementem powieści jest stała klasowa opozycja między czworakami i dworem - walki, strajki, czy procesy sądowe o należne wypłaty i ordynacje. Pomiędzy tym funkcjonuje wieś z wolnymi chłopami (skłaniającymi się często ku fornalom) i kościół, trzymający zawsze z dworem. Przejmująco ukazana jest sytuacja dzieci folwarcznych - umierających przy narodzinach, z chorób, bitych przez karbowych lub wyrzucanych z domu wraz z rodzinami za np. kradzież niewielkich ilości zboża w okresie głodu. Sytuacja kobiet opisana jest również jako tragiczna - oprócz pracy ponad siły świadczyć muszą usługi seksualne dla lokalnego pana (pokłosiem jednej z takich nocy są narodziny córki Krzysiakowej - Zośki). Dwór i kościół ukazane są jako instytucje całkowicie pozbawione ludzkiego oblicza, służące wyłączenie własnemu interesowi, kosztem nędzy szerokich mas społecznych. Wanda Wasilewska (ur. 21 stycznia 1905 w Krakowie, zm. 29 lipca 1964 w Kijowie) – polska i radziecka działaczka socjalistyczna i komunistyczna, pisarka i polityczka. Założycielka i przewodnicząca Związku Patriotów Polskich w Związku Radzieckim od czerwca 1943, współzałożycielka Ludowego Wojska Polskiego które walczyło na froncie wschodnim II wojny światowej, od lipca 1944 wiceprzewodnicząca Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego. Pułkownik Głównego Zarządu Politycznego Armii Czerwonej i uczestniczka „wielkiej wojny ojczyźnianej”, członkini prezydium Centralnego Biura Komunistów Polski przy Komitecie Centralnym WKP (b) (1944), przez sześć kadencji deputowana do Rady Najwyższej ZSRR, zastępca sekretarza Zarządu Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej w 1949. W czasie II wojny światowej Wasilewska była główną doradczynią Józefa Stalina w sprawach córką działacza niepodległościowego z Polskiej Partii Socjalistycznej Leona Wasilewskiego, bliskiego współpracownika Józefa Piłsudskiego i pierwszego ministra spraw zagranicznych odrodzonej Polski. Wbrew rozpowszechnionym plotkom nie była chrześnicą Józefa Piłsudskiego. Wasilewska i jej ojciec kultywowali bliski związek, chociaż ich poglądy polityczne były po części odmienne (żeby unikać nieporozumień nie dyskutowali ich między sobą). Według relacji córki Leon Wasilewski nienawidził Rosji. Od 1923 studiowała polonistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim, gdzie kilka lat później obroniła czasie studiów w Krakowie działaczka Związku Niezależnej Młodzieży Socjalistycznej i Towarzystwa Uniwersytetu Robotniczego. Jako studentka śladem ojca wstąpiła już w 1923 do PPS. W młodości pracowała jako dziennikarka i nauczycielka. Od wiosny 1932 zaangażowana w działalność radykalnej frakcji młodzieżowej, dążącej do konfrontacji z sanacją i wspólnej akcji z komunistami. Po przeprowadzce do Warszawy w 1934 zatrudniona w Dziale Wydawniczym Związku Nauczycielstwa Polskiego (ZNP); pracę utraciła po aferze spowodowanej wydaniem Płomyka z marca 1936 w którym Wasilewska promowała radzieckie metody wychowania dzieci. Zaatakował ją wówczas w Sejmie premier Felicjan Sławoj Składkowski a ten numer pisemka został skonfiskowany. Współpracowała z wieloma wydawnictwami lewicowymi, Naprzodem, Robotnikiem, Dziennikiem Popularnym, Obliczem Dnia. W kilku przypadkach ambasada ZSRR wypłacała Wasilewskiej honoraria za jej książki wydawane w Związku Radzieckim. Należała do Międzynarodowej Organizacji Pomocy Rewolucjonistom. W PPS, jako członek Rady Naczelnej w latach 1934–1937, była zwolenniczką koncepcji jednolitofrontowych i walczyła z „odchyleniem prawicowo-oportunistycznym”. Poza PPS działała w Lidze Obrony Praw Człowieka i Obywatela (wraz z Teodorem Duraczem i Wacławem Barcikowskim). Była przez pewien czas drugim wiceprzewodniczącym tej organizacji. W maju 1936 była jednym z organizatorów Kongresu Kultury we Lwowie, który przekształcił się w antysanacyjną demonstrację, a Wasilewską utwierdził w przekonaniu, że miejsce pisarza jest wśród walczącego o wyzwolenie proletariatu. Ze względu na koneksje ojca, władze sanacyjne nie uwięziły Wasilewskiej. Leon Wasilewski często używał swoich znajomości wstawiając się za córką, np. gdy w 1936 prosiła MSW o zgodę na wyjazd do ZSRR. Stopniowa radykalizacja poglądów Wasilewskiej doprowadziła w połowie lat 30. do jej bliskich związków z komunistami. W przyszłości będzie ona jednak nawiązywała do swoich korzeni wśród polskich socjalistów, nazywając siebie pepeesówką i podkreślając wychowanie otrzymane od rodziców – lewicowych i patriotycznych śmierci pierwszego męża Romana Szymańskiego poznała w jesieni 1931 działacza PPS Mariana Bogatkę, z którym współpracowała w czasie strajku murarzy w Krakowie w 1933 i którego z czasem poślubiła. Bogatko został w maju 1940 zamordowany przez NKWD. Według Nikity Chruszczowa, NKWD tłumaczyło mu że Bogatkę zabili omyłkowo; on tę informację przekazał Wasilewskiej a ona wyjaśnienia późnych latach 30. przywódcy Komunistycznej Partii Polski (KPP) zostali fizycznie wyeliminowani w ramach stalinowskich czystek, a sama partia zlikwidowana przez Międzynarodówkę Komunistyczną. Wasilewska nigdy nie odniosła się jednoznacznie do losu działaczy, wśród których musiało być wielu jej znajomych czy współpracowników. Pisała potem niejasno, że w sytuacji rozprzestrzeniania się faszyzmu i izolacji Związku Radzieckiego pewne posunięcia były późniejszej relacji Wasilewskiej, w przeddzień wybuchu wojny wspierała ona Związek Radziecki jako jedyną siłę zdolną, w jej przekonaniu, do powstrzymania faszyzmu. Uważała, że Pakt Ribbentrop-Mołotow był niezbędny dla odroczenia konfrontacji ZSRR z III wrześniu 1939 wraz ze Stanisławem Dubois i innymi działaczami lewicy przedostała się do Kowla, który po agresji ZSRR na Polskę był okupowany przez Armię Czerwoną. Wasilewska skomentowała to po latach: uciekałam w stronę Związku Radzieckiego, a Związek Radziecki przyszedł do mnie...Wezwana przez Stalina przyjęła obywatelstwo radzieckie i zamieszkała we Lwowie. Już we wrześniu 1939 została oficjalnie członkiem Wszechzwiązkowej Komunistycznej Partii (bolszewików). W 1940 z okupowanej Warszawy sprowadziła na skutek radziecko-niemieckiej współpracy (wymieniono po kilka osób na ówczesnej granicy) swoją córkę Ewę Szymańską (matka Wandy nie zgodziła się na wyjazd). We Lwowie objęła faktyczne kierownictwo nad grupą polskich i ukraińskich komunistów. Zabiegała o zachowanie języka polskiego jako wykładowego na lwowskich uczelniach. Zorganizowała pismo Czerwony Sztandar, zamieszczając tam swoje artykuły. 17 września 1940, w rocznicę radzieckiej inwazji, wstąpiła do Związku Radzieckich Pisarzy osobisty dostęp do Stalina, który jej dał swój prywatny numer telefonu. Ich pierwszy bezpośredni kontakt w styczniu 1940 przerodził się w trwałą poufałość. 28 czerwca 1940, kilka tygodni po zbrodni katyńskiej, Stalin przyjął Wasilewską na Kremlu. Wydarzenie to zainicjowało reorientację radzieckiej polityki względem Polaków (z niepokojem odnotowaną przez ambasadę niemiecką w Moskwie) jak i okres dominacji Wasilewskiej w sferze polityki polskiej w Związku Radzieckim, który będzie trwał do późnych etapów aktywnie w kampanii do wyborów z października 1939 do Zgromadzeń Ludowych Zachodniej Ukrainy i Zachodniej Białorusi, które zatwierdziły następnie aneksję wschodnich terenów II Rzeczypospolitej przez ZSRR. Pozytywnie zareagowała na propozycję aby wystartowała 24 marca 1940 w wyborach na członka Rady Najwyższej ZSRR z okręgu Lwów. We Lwowie została w 1940 kierownikiem literackim Teatru Polskiego, na miejsce aresztowanego przez NKWD Władysława Broniewskiego. W tym samym roku zaangażowała się w obchody 85. rocznicy śmierci Adama Mickiewicza. Była współautorką scenariusza wyprodukowanego w 1940 filmu radzieckiego pt. „Wiatr ze Wschodu” uzasadniającego inwazję ZSRR na Polskę. W marcu 1941 została mianowana redaktorem naczelnym wydawanego we Lwowie miesięcznika literacko-społecznego Nowe Widnokręgi, organu Związku Pisarzy ZSRR, wznowionego w maju 1942 przez Wasilewską i Alfreda Lampe, później organu Związku Patriotów Polskich (ZPP). W 1941 uzyskała od Stalina możliwość wstępowania byłych członków KPP do radzieckiej partii komunistycznej WKP(b), z zaliczeniem stażu przedwojennego w Ataku Niemiec na ZSRR, a przed zajęciem Lwowa przez Wehrmacht 30 czerwca 1941, ewakuowana do Moskwy, gdzie kontynuowała od lipca 1941 wydawanie pisma. Zgłosiwszy się do Armii Czerwonej została pułkownikiem i korespondentem wojennym. „Pamiętam Wasilewską w czasie wielkiej wojny ojczyźnianej. W ciężkich butach, w oficerskiej bluzie, przeszła liczne frontowe szlaki i wszędzie oczekiwano ją z niecierpliwością, jako jednego z najżarliwszych agitatorów tej świętej wojny” – wspominał Leonid Nowiczenko. Redagowała też wtedy pisemko dla partyzantów i broszury propagandowe. Członkini Wszechsłowiańskiego Komitetu Antyfaszystowskiego, utworzonego w sierpniu 1941 i kierowanego przez generała por. Aleksandra pogarszające się po wymarszu armii Andersa stosunki między Związkiem Radzieckim a rządem polskim w Londynie, w styczniu 1943 Wasilewska i Lampe skierowali list do Stalina w którym zwracali się z propozycją utworzenia „centralnego ośrodka do spraw polskich”. Po rozmowach ze Stalinem i Wiaczesławem Mołotowem w lutym 1943 zapadła decyzja o wydawaniu pisma dla Polaków w ZSRR Wolna Polska oraz o powołaniu organizacji – Związek Patriotów Polskich. Wsparcie rządu radzieckiego dla powstającego związku wzrosło po zawieszeniu w kwietniu współpracy ZSRR z polskim rządem, co było związane z ujawnieniem mordu katyńskiego. Oficjalnie proklamowany w czerwcu 1943 z Wasilewską na czele, ZPP był masową organizacją (ok. 100 000 członków) zajmującą się opieką socjalną wśród społeczności polskich w ZSRR – Wasilewska mogła w nim realizować swoją pasję społecznika. Była ona bardzo aktywna w organizowaniu pomocy materialnej dla Polaków rozsianych po Związku Radzieckim oraz szkół dla polskich dzieci. Wg. Agnieszki Mrozik głównym celem ZPP było wprowadzenie socjalizmu w Polsce; organizacja ta położyła podwaliny pod ustanowienie powojennego rządu, w którym to przedsięwzięciu Wasilewska była „wielką pełnomocniczką Stalina”. ZPP (który wg Antoniego Czubińskiego był, w porównaniu z późniejszym CBKP, instytucją „politycznie i ideologicznie bezbarwną”) wystąpił z wnioskiem o utworzenie w Związku Radzieckim nowej armii polskiej; w rezultacie Wasilewska organizowała 1 Dywizję Piechoty im. Tadeusza Kościuszki oraz 1 Armię Polską w ZSRR. Z jej inicjatywy powołano tam polskiego kapelana. Pisała, że sama nalegała na jak najszybsze włączenie dywizji do działań frontowych. Jednak po dużych stratach poniesionych przez Polaków w Bitwie pod Lenino, zatrwożona Wasilewska spowodowała czasowe wycofanie żołnierzy z frontu celem wzmocnienia jednostki i dalszego szkolenia. Utworzenie Ludowego Wojska Polskiego Wasilewska uważała później za swoje największe osiągnięcie. Miała swój udział w uwolnieniu z łagrów wielu zesłanych tam Polaków, Andrzeja Witosa. Od lutego 1944 członkini tajnego Centralnego Biura Komunistów Polski (CBKP) przy KC WKP(b), organizacyjnego trzonu polskich komunistów w ZSRR. 21 lipca 1944 mianowano ją wiceprzewodniczącą Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego (PKWN), gdzie oficjalnie reprezentowała Polską Partię Robotniczą (PPR). W jesieni Wasilewska zrezygnowała z dalszej działalności w od czasów przedwojennych, że Lwów jest ukraiński. Ksaweremu Pruszyńskiemu przedstawiała już w 1942 koncepcję „Polski Krzywoustego”, od Odry do Bugu. Geograficzna wizja powojennej Polski, pozbawionej Kresów Wschodnich a rekompensowanej tzw. Ziemiami Odzyskanymi na zachodzie, kształtowała się w dyskusjach Wasilewskiej ze Stalinem. Rosyjscy komuniści domagali się wówczas redukcji potencjalnie nieprzyjaznego przyszłego państwa polskiego do ziem zamieszkałych w większości przez ludność etnicznie polską. Jeszcze w lipcu 1944 Wasilewska dodatkowo uzyskała od Stalina zgodę na przeniesienie zachodniej granicy na południowym odcinku z Nysy Kłodzkiej na Nysę Łużycką. Spowodowało to potem problemy na konferencji poczdamskiej, ponieważ Anglicy chcieli zachować tę część Dolnego Śląska dla przyszłego państwa spotkania z polskimi historykami w 1964 Wasilewska powiedziała, że nie ubiegała się w czasie wojny o rolę przywódcy ale korzystała z możliwości jakie się nadarzyły. Inni polscy działacze takich możliwości nie mieli i zmuszeni byli do załatwiania spraw przez nią; dla niektórych musiało to nie być kwestii ewentualnego kontynuowania kariery politycznej w powojennej Polsce Wasilewska mogła być w jakimś stopniu „wypchnięta” lub zniechęcona, jako jedyna wśród ścisłego kierownictwa kobieta czy jako osoba wizerunkowo zbyt blisko związana ze 1945 z różnych względów nie zdecydowała się wrócić do Polski. Wraz z trzecim mężem Ołeksandrem Kornijczukiem zamieszkała w Kijowie (przy ulicach: Obserwatornej, Artioma i Liebknechta). Przez sześć kadencji była deputowaną do Rady Najwyższej ZSRR. Po wojnie działała w ruchach pokojowych, z racji czego często wyjeżdżała za granicę. Podróżowała do Francji, Austrii, Niemiec, Rumunii, Kuby, Kambodży, Meksyku i Chin. Była sygnatariuszką apelu sztokholmskiego w 1950. 22 listopada 1950 na II Kongresie Obrońców Pokoju w Warszawie została wybrana w skład Światowej Rady Pokoju. Prowadziła działalność literacką, propagandową i dyplomatyczną, niestrudzenie krytykowała kapitalizm i faszyzm. Była być może w pewnej mierze zaślepiona zjawiskiem radzieckiego komunizmu, który z jej punktu widzenia musiał się wydawać „końcem historii”.Wielokrotnie bywała w Warszawie, gdzie wraz z mężem mieli wielu znajomych i gdzie miała swój pokój w willi Janiny Broniewskiej, bliskiej przyjaciółki od czasów wspólnej pracy w ZNP. Jej wizyty, podczas których konsultowali się z nią w sprawach politycznych Bolesław Bierut i Jakub Berman, miały charakter oficjalny. W grudniu 1948, na kongresie zjednoczeniowym PPR i PPS, była gościem honorowym. Przyjazdy do Polski stały się rzadsze i bardziej prywatne po polskim październiku, jako że Wasilewska związana była z frakcją stalinowską, a przy tym, według Andrzeja Werblana, Władysław Gomułka i Wasilewska byli politycznie Wandy Wasilewskiej na Cmentarzu Bajkowym w KijowieZmarła nagle 29 lipca 1964 w Kijowie, prawdopodobnie na zawał serca, parę dni po pogrzebie Maksyma Rylskiego, w którym brała udział. Pochowano ją na kijowskim Cmentarzu Bajkowym. Ze strony polskiej w pogrzebie uczestniczyli Wincenty Kraśko, Jerzy Putrament oraz ambasador Edmund Pszczółkowski. Na koszt rządu Związku Radzieckiego wystawiono pisarce marmurowy nagrobek z polskim napisem, który można oglądać do dziś. Wyraziła życzenie, aby mąż nie spoczął w tym samym grobie i tak też się twórczość była zaangażowana społecznie i politycznie i zawierała propagowanie lewicowej rewolucji. Pisarka była prekursorką realizmu socjalistycznego w literaturze polskiej. Mimo iż jej twórczość nie jest dziś oceniana wysoko, ma na swoim koncie liczne powieści, a także trochę wierszy (które pisywała w młodości „do szuflady”). Wśród jej książek są "Oblicze dnia" (1934), "Ojczyzna" (1935), "Ziemia w jarzmie" (1938), "Pieśń nad Wodami" (trylogia, 1940, 1950, 1952), "Tęcza" (1943). "Tęcza", nagrodzona przez Stalina i sfilmowana w 1944, przedstawia kobiety jako aktywne uczestniczki wydarzeń historycznych, ofiary gwałtów wojny ale i dzielne bohaterki walki z niemieckim najeźdźcą. W "Po prostu miłość" (1944) i "Gdy światło zapłonie" (1946) pisarka przekazuje idee i wizje wyłaniającego się porządku powojennego, kiedy wreszcie znajduje się miejsce na miłość i rodzinne szczęście. Wydawała też powieści dla młodzieży: "Królewski syn" (1933), "Kryształowa kula Krzysztofa Kolumba" (1934), "Szlakiem przygód" (1935), "Legenda o Janie z Kolna" (1936), "Wierzby i bruk" (1936), "Pokój na poddaszu" (1954 – w okresie PRL lektura w 5 klasie szkoły podstawowej) oraz książeczkę dla dzieci "W pierwotnej puszczy" (1946, utrzymana w duchu marksistowskim, alternatywna wobec biblijnej fabularyzowanej historii socjogenezy). Publikowała liczne opowiadania dla dzieci w czasopismach "Płomyk" i "Polska Zjednoczona". Artykuły, przemówienia i listy Wasilewskiej z okresu wojny zostały zebrane w tomach "Płomień i próchno" (wydany przez ZPP w Moskwie w 1945) oraz "O wolną i demokratyczną" (Wojskowy Instytut Historyczny, Warszawa, 1985). Jej twórczość tłumaczyły na język rosyjski Helena Usijewicz i Ewa Szymańska (córka), na ukraiński zaś Maria Pryhara. Sześć tomów prac zebranych Wasilewskiej zostało wydane w Moskwie w 1955[. PRZED ZALICYTOWANIEM KONIECZNIE ZAPOZNAJ SIĘ Z PONIŻSZYMI INFORMACJAMI "O SPRZEDAJĄCYM" POZWOLI TO UNIKNĄĆ NIEPOTRZEBNYCH NIEPOROZUMIEŃ !!!

ewa szymańska córka wandy wasilewskiej